Читать онлайн «Вечар»

Автор Аляксей Дудараў

Гастрыт. Гэта не сорам! Гэта абшчэственная пітанія! І потым я заслужыў… У мяне пенсія!

Васіль. Пенсія хутка ва ўсіх будзе… Хто толькі нас гуляшамі карміць будзе?..

Гастрыт. Я калі-небудзь на цябе ананімку напішу. Пабачыш. (Злосны, пайшоў.)

Чайнік з калодзежнай вадой застаўся каля лаўкі.

Васіль (адзін). Ты не крыўдуй на яго… Душа ў чалавека баліць. Нічога за ўсё жыццё нікому не аддаў… Аддаць трэба… Трэба… Тады ты і сагрэеш, і суцешыш, і сілы пад старасць дасі… Праўда? Слухаеш? Пайду свіннату сваю карміць… Чуеш, вішчаць? Эх, ручухны мае, ручухны!.. Што ж гэта вы так расхадзіліся? Ці не дождж збіраецца?.. Не падобна як быццам…

З'яўляецца Ганна. З сумкай хлеба, стомленая і вясёлая.

Ганна. Канчай маліцца — будзем весяліцца…

Васіль. Хлеба купіла?

Ганна. Ага…

Васіль. А пенсію прынесла?

Ганна. Пенсію не далі… Ты, кажуць, з завітушкамі распісваешся, а я без завітушак… Сам сходзіш… (Прысела на лаўку, зняла хустку.) Ну, давай, Васіль!

Васіль (глядзіць здзіўлена). Што табе даць?

Ганна. Страсяні касцямі — пакажы самадзейнасць!

Васіль. Ды ты, мабыць, піва ў сталоўцы выпіла?

Ганна. Пісьмо табе прынесла…

Васіль (захваляваўся, але наўмысна спакойна). Ад каго?

Ганна. Ну, ад каго ты думаеш?

Васіль (рашуча). Давай!

Ганна. Не-не-не! Табе радасць, дык ты ўжо і мяне парадуй… Згоцай «Лявоніху» з прыпеўкамі…

Васіль. Не дуры галавы! Адкуль пісьмо?

Ганна. Ой, язык зламаць можна! Нешта такое джык-гам-гаў…

Васіль. Джэсказган!

Ганна. Во-во!

Васіль. Ад Грышкі…

Ганна. «Лявоніху», Васіль, «Лявоніху»…

Васіль. Ну, што ты як маленькая, чэснае слова…

Ганна. А так — забі, не аддам!

Васіль. А, ёлкі-маталкі! (Падышоў, схапіў сумку, пашукаў і не знайшоў.) Аддай, табе кажуць, а то зараз самую шчупаць пачну!

Ганна. Ой, спужаў! Мяне ўжо можна шчупаць…

Васіль. Цьфу!

Ганна. «Лявоніху», Васіль, а то зараз пайду!

Васіль. Дык я ж растрасуся…

Ганна (паднялася). Пайду! І аддам толькі пад вечар…

Васіль. Каб ты згарэла! (Разы са два тупнуў.)

Ганна. Не, не… Пад музыку. (Заспявала.)

Ой, Лявоніха, ня жонка была, Нямытую рубашонку дала, Нямытую-некачаную, У суседа…

Ну, чаго ты колам стаў?! Танцуй! (Спявае.)

Нямытую-некачаную, У суседа пазычаную…

Весялей, весялей…

Туры-туры-турытушачкі, Туры-туры-турытушачку!

Васіль скача.

А цяпер упрысядкі! І-і-і-эх!

Васіль сагнуўся, каб пусціцца ўпрысядкі, і знерухомеў.

Васіль (схапіўся за спіну). Ой!

Ганна. Чаго й та ты?

Васіль (стаіць, сагнуўшыся, як пытальнік). Порхаўка старая! Прысядкі ёй трэба! З маім здароўем — «Лявоніху»! Хадзі во, разгінай мяне, каб табе не ведаю што… У мяне ж сярэдзіна!

Ганна. А, Госпадзі! (Падбегла.) Што ж рабіць?

Васіль. Увапрыся далоняй у сярэдзіну… Ды не кулаком, а далоняй! Так… так… Не, вышэй трохі… Во чокнутая! Ці ж можна так з чалавека здзекавацца?

Ганна. Ну ладна табе…

Васіль. Дай толькі разагнуцца — ты ў мяне балетам заскачаш! Во так трымай. Цяпер бяры за галаву… Так… (Камандуе.) Разгінай!

Ганна спрабуе «разгінаць».