Читать онлайн «Вечар»

Ганна. Грышка твой усё не піша?

Васіль. З'ехаў пасля арміі і саўсім забыўся, што ў яго бацька ёсць.

Ганна. Была б Наста жывая, дык пісаў бы і прыязджаў.

Васіль. Бацьку дзеці лягчэй забываюць… Твая праўда…

Ганна. Сон я сёння бачыла… Можа, разгадаеш?

Васіль. Знайшла цыганку…

Ганна. Дык ты ж Сонцу молішся!

Васіль. Расказвай, разгадаю…

Ганна. Іваньку бачыла… Старэйшага свайго… Здаецца, ро-оўненькае поле жытнёвае, неба над ім чыстае-чыстае! І жаўрукі ў ім вісяць. І як быццам Іванька мой ідзе гэтым полем, раз-пораз жменю зерня дастае з кішэні і сыпле сабе пад ногі. Я стаю на ўзмежку дый думаю: «Навошта ён зерне кідае ў зямлю? Жыта ж ужо вырасла, у каласы пайшло, а ён нанава сеяць надумаўся…» Спытаць хацела, а голасу няма. Ён і прайшоў. Я і не спытала…

Васіль (не адразу). Добры сон…

Ганна. А чым?

Васіль. Неба было чыстае?

Ганна. Ну.

Васіль. Чыстае неба заўсёды на дабро. Жыта было?

Ганна. Было…

Васіль. Хлеб на дабро. Жаўрукі з песняй таксама на радасць…

Ганна. А Іванька? Нябожчыка ж сніць гэта ж, кажуць…

Васіль. Ён жа «без весці»! Які ж нябожчык, дурніца старая?!

Ганна. Яно-та так…

Васіль. Я табе кажу — добры сон… Чакай.

Ганна. Што чакаць?

Васіль. Радасці, дзіва нейкага…

Ганна. Ну, дзякуй табе… Маліся далей, пайду казу пасвіць… У Займішча буду заходзіць, мо ўзяць што?

Васіль. Хлеба купі… І пенсію сёння павінны даць…

Ганна. Ага…

Разышліся. Васіль панёс вядро з вадой дахаты. З другога боку вуліцы выходзіць Гастрыт. Маленькі, жвавы і нейкі калючы дзядок. Усё ў яго вострае: і барада, і плечы, і локці, і калені, і нос. Прыйшоў па ваду з чайнікам. Дастаў, наліў у чайнік, выпіў з носіка. Пастаяў, уздыхнуў, прысеў на лавачку.

Гастрыт (кліча). Васіль!

За плотам з'явіўся Васіль.

Васіль. Га?

Гастрыт. Калі паміраць думаеш?

Васіль (без паўзы). У сераду…

Гастрыт (збянтэжыўся). У гэту, ці што?

Васіль. У якую, ліха яе ведае, а што ў сераду — гэта як піць даць. Самы зручны дзень. Памру, значыць, зранку… Не, не! Пасля абеду. Памыюць вадой вось з гэтага калодзежа…

Гастрыт. Халодная ж…

Васіль. Табе халодная, а мне ў акурат… Ну, увесь чацвер паляжу ў хаце… У пятніцу, значыць, на кладзішча, а потым ужо ўсе выхадныя памінайце… Піце, гуляйце аж да панядзелка… На гэта сотню-другую пакіну…

Гастрыт (падумаўшы, злосна). Брэшаш! Не веру. І ты баішся. Павінен баяцца, а не… Ну што ты ў жыцці бачыў, каб з лёгкай душой смерць прымаць?

Васіль. Усё трэба рабіць з лёгкай душой…

Гастрыт. Брэшаш!

Васіль. А ты не гаўкай тады! Прыпёрся, ёлкі-маталкі, і пра смерць бае. Знайшоў пра што… А я, можа, на ўсю сотню замахнуўся…

Гастрыт. Нашто табе столькі капціць?

Васіль. Унукаў дачакацца трэба…