Читать онлайн «Вечар»

Автор Аляксей Дудараў

Васіль. А сэрца?! Дзе тваё сэрца?! Радасць у чалавека была!!! Яна ж без яе ўсё жыццё сваё!!! Адна ўсё жыццё… Гаротніца, а ты…

Гастрыт. А я не дазволю! Не дазволю ўсяму народу, усяму гасударству галаву дурыць! Мільёны людзей падманваюць! У мяне таксама дзеці! Але ж я не хачу, каб мне па радыё гусей спявалі! Па нашаму радыё толькі праўду перадаюць! І нечага…

Васіль (махнуў рукой). Што з табой гаварыць! Цяпла ў цябе, чалавеча, няма… Хоць сто гадоў яшчэ пражыві — не даведаешся пра самае галоўнае…

Гастрыт. Пра што гэта?

Васіль. Навошта мы, людзі, з таго свету на гэту зямлю прыходзім? Навошта жывём…

Гастрыт. Няўжо ведаеш?

Васіль. Ведаю… Даў нам Бог жыццё, каб мы ўсё гэта сагрэлі… Душамі сваімі сагрэлі! Дык грэй жа, грэй! Хаця чым табе грэць? Халодны ты…

Гастрыт. У мяне трыццаць шэсць і шэсць… Як ва ўсіх…

Васіль. Не свеціць на цябе Сонца… (Пайшоў.)

Гастрыт (услед). Сам ты!.. (Не прыдумаў, што сказаць, і змоўк.)

Зацямненне

Вечар. З'яўляецца Васіль. Доўга-доўга глядзіць на дарогу. Уздыхнуў, падышоў да калодзежа, пачынае даставаць ваду. Прыходзіць Гастрыт. У свежай кашулі, пры гальштуку нават. Сумны.

Гастрыт. Здароў…

Васіль. Зноў прывалокся? Мікіта, я сварыцца больш не буду! У мяне на цябе нерваў не хапае… Сядзі і маўчы.

Гастрыт. Маўчу! А ты раскажы…

Васіль. Што?

Гастрыт (смяецца). Як учора каня выпрошваў у старшыні… Іш ты, кавалерыст! Барон цыганскі! Каня яму трэба! Узятку нават даваў!

Васіль. Я купіць хацеў!

Гастрыт. Навошта ён табе?

Васіль. Адчапіся!

Гастрыт. Скажы нашто — адчаплюся!

Васіль. З канём я сам сябе пракармлю. А так, год-два, я ж дзяржаве на шыю сяду, як і ты!

Гастрыт. Я не на шыі! Я на пенсіі!!! І што чалавеку яшчэ трэба? Усё ёсць, гасударства пра яго клапоціцца, пенсію плоціць, а ён…

Васіль. Гэтымі грашыма сына ад мяне адбілі… Пяты год немаведама дзе бадзяецца, бацьку роднага забыў…

Гастрыт. Пры чым тут пенсія?

Васіль. А пры тым: ведае ён, што мне яе даюць… А раз даюць, значыць, з голаду не здохну! А не здохну з голаду — навошта ж пра мяне клапаціцца, пісьмы пісаць: як ты там, бацька, жывеш-маешся ў нашых неперспектыўных Вежках? Ведае: рубель ёсць, сталоўка ёсць — накормяць якім-небудзь гуляшом! А я б, здаецца, крапіву з лебядой еў, каб толькі ўнука ці ўнучку за руку павадзіць…

Гастрыт. Распусціўся ты, Васіль, ой распусціўся! Нічога не баішся! Дэмагогіяй займаешся, усім незадаволены… І гэта табе не тое, і тое не гэта… Ой, няма на вас пастуха!

Васіль. А на цябе?

Гастрыт. А я сазнацельны.

Васіль. Ну, канечне… Ідзі гуляш у сталоўку есці…

Гастрыт. Што ты да гэтага гуляша прычапіўся? Сёння шніцэль давалі!

Васіль. Ну, шніцэль…

Гастрыт (уздыхнуў). Ой, няма… (Пайшоў.)