Міхал Андрасюк

У чарговы раз, ужо спакойна і не спяшаючыся, перачытваю андрасюковага “Белага каня”. Не падобны гэты “конь” ні да папярэдняй “фірмы”, а ні тым больш да “гравітацыі”. На тытульнай старонцы надпіс – “аповесць”, які сам Міхась спачатку аправяргаў. Дарэмна, гэта сапраўды аповесць, а нават сага аднае сям’і, аднаго рода. Цікавая, часам сумная, часам смешная. Момантамі прымітыўна абмежаваная, а ў цэласці...

Sa ksiazki, ktore opowiesc chwytaja ostro i natychmiast, jak chwyta sie za rogi przyslowiowego byka. Strategia pisarska Michala Androsiuka w "Bialym koniu" jest inna. Autor w pierwszych rozdzialach cierpliwie wznosi perfekcyjny fundament, na ktorym w dalszej czesci ustawia fascynujacy swoim pieknem i bogactwem palac, swiadectwo swojej unikalnej wyobrazni.

Olsniewajaca, znakomita, mistrzowska, najbardziej poetycka wsrod poetyckich; przywracajaca wiare w powiesc wspolczesna pisana po polsku. Okreslenia te sa wlasciwe dla oceny powiesci Michala Androsiuka, jednak w rozmowie o niej lepiej ich uniknac. Dzis staly sie banalne. Salony ksiegarskie zapelniaja niemal wylacznie ksiazki reklamowane jako ?mistrzowskie", ?zapierajace oddech w piersiach", ?genial...

Урэшце дачакаліся. Пасля доўгага зацішша перад чытачамі неверагодна таямнічая "Поўня" Міхала Андрасюка. Літаратура бязмежная ў сваёй лёсавызначальнасці часу і прасторы. Сваімі вобразамі і словамі выспявала стагоддзямі ў магічным свеце Белавежскай пушчы і ўзляцела звыш межаў жыцця і смерці. Чытаўшы гэтую кнігу мы можам на хвіліну адчуваць сябе ў некалькіх вымярэннях, але без патрэбы ставіць лішнія...