Читать онлайн «Бандароўна»

Автор Янка Купала

Янка Купала

Бандароўна

З народнай песні I Не віхор калыша лесам,           Не ваўкі заводзяць, Не разбойнікі талпою           За дабычай ходзяць. На Ўкраіне пан Патоцкі,           Пан з Канёва родам, З сваёй хеўрай гаспадарыць           Над бедным народам. Дзе заедзе, банкятуе           Сам ён, яго варта; Ні старому, ні малому           Не спускае жартаў. Калі ж дзе ўпадзе у вока           Хараство дзявоча, - Абняславіць, абнячэсціць,           Бацьку плюне ў вочы. Стогне змучана Ўкраіна,           К небу шле пракляцце, Ды Патоцкага збаўляе           Хеўра і багацце. Да сягоння жыве памяць           Аб злым гэтым дусе На ўсёй чыста Украіне           І на Беларусі. Ў сёлах, як клялі дагэтуль,           Так і праклінаюць, У палацах яго толькі           Міла ўспамінаюць. Аб прыгожай Бандароўне           І аб справах пана Засталася у народзе           Песня здавен-даўна. II Ў слаўным месце Берастэчку -           Слаўны Бандарэнка, Ў яго дочка - Бандароўна,           Пашукаць - паненка. Хараства такога ў свеце           Не было, не будзе; Аб ёй людзі гаварылі,           Як аб нейкім цудзе. Як маліны, яе губкі,           А твар, як лілея, Як дзве зоркі, яе вочы,           Гляне - свет яснее. З плеч сплываюць яе косы,           Як бы сонца косы, І іскрацца, як на сонцы           Брыльянцісты росы.
Рост высокі, стан павабны,           Ўся, як цень, павеўна, Як ідзе яна, бывала, -           Набок каралеўна! А сягоння ж выглядае           Лепей, як заўсёды, - У карчомцы з казакамі           Цешыцца з свабоды. У гульні сама рэй водзіць,           Весела міргае, Задзіўляе усіх чыста,           Як зара якая. Ой, гуляй жа, Бандароўна,           З вечара да ранку! Цябе вораг ужо сочыць,           Сочыць на каханку.
III К таму часу ў Берастэчка           К дружыне казачай Прыблукаўся пан Патоцкі           З хеўраю лядачай. Як пачуў ён у карчомцы           Зычную забаву, Туды йдзе сваю бясчэсну           Паказаці славу. Банкятуе з казакамі,           Мёд, віно п'е квартай, К маладзіцам і дзяўчатам           Лезе смоллю ў жарты. А найгорай к Бандароўне           Ён прыстаў абрыдна; Цалаваць, абняці хоча,           Ажно глянуць стыдна. Асцярожна, пан Канеўскі!           Будзе ліха, будзе, Не забудзься, што сумленне           Ёсць і ў простым людзе! Не папусціць ў крыўду славу,           Славу ды свабоду, Хоць і дуж ты, і багаты,           Ды панскага роду. Ох, патрапіць народ часам           За сябе ўступіцца, - Зруйнаваць палацы вашы,           Вашай кроўю ўпіцца... Лезе пан да Бандароўны,           Ўвесь гарыць, бы ў жары; Тая, жартаў не пазнаўшы,           З'ехала па твары.