Читать онлайн «Temeraire»

  Boek Een Hoofdstuk 1

et dek van het Franse schip was glibberig van het bloed en deinde op en neer in de woelige zee. Een degenstoot kon net zo makkelijk de aanvaller onderuithalen als het doelwit. Laurence had in het vuur van de strijd geen tijd om zich te verbazen over het felle verzet, maar zelfs in de doffe roes van het gevecht en de chaos van zwaarden en kruitdamp registreerde hij de opvallend gepijnigde blik op het gezicht van de Franse kapitein, die zijn mannen luid schreeuwend aanspoorde.

Die blik was er even later nog, toen ze elkaar op het dek tegemoet traden en de man met een ongelukkig gezicht zijn zwaard inleverde. Laurence keek op om te zien of de vlag wel was gestreken. Toen nam hij het zwaard met een zwijgende buiging in ontvangst. Hij sprak zelf geen Frans en de formaliteiten zouden moeten wachten tot zijn derde luitenant ter plekke was; die was nu nog benedendeks om de Franse kanonnen aan de ketting te leggen. Nu de vijandelijkheden waren gestaakt, vielen de overgebleven Fransen bijna om van pure uitputting. Laurence merkte op dat het er minder waren dan hij zou verwachten op een zesendertigkanons fregat en dat ze er ongezond en mager uitzagen.

Velen lagen dood of stervend op het dek. Hij schudde zijn hoofd bij het overzien van de slachting en wierp de Franse kapitein een afkeurende blik toe; de man had de strijd nooit moeten aangaan. Afgezien van het simpele feit dat de Reliant meer kanonnen aan boord had dan de Amitié en hoe dan ook meer mannen, was deze bemanning duidelijk uitgedund door ziekte of honger. Bovendien hingen de zeilen in een treurig kluwen in de masten, niet als gevolg van de strijd maar door de storm die dezelfde ochtend voorbij was getrokken. Ze hadden nog een enkel salvo kunnen afvuren voor de Reliant langszij was gekomen en ze had geënterd. De nederlaag viel de kapitein duidelijk zwaar.

'Meneer Riley, ' zei Laurence, om de aandacht van zijn tweede luitenant te trekken, laat de mannen de gewonden benedendeks brengen. ' Hij haakte het zwaard van de kapitein aan zijn riem; hij vond niet dat de man het verdiende om zijn zwaard netjes terug te krijgen, hoewel hij dat normaal wel zou hebben gedaan. 'En laat meneer Wells hier komen. '

'Jawel, kapitein, ' zei Riley. Hij draaide zich om en gaf de nodige bevelen. Laurence stapte naar de reling en keek omlaag om te zien in hoeverre de romp beschadigd was. Het schip leek redelijk intact en hij had zijn mannen bevel gegeven om schoten onder de waterlijn te vermijden. Hij bedacht met enige voldoening dat ze geen moeite zouden hebben het schip naar de haven te varen.

Zijn haar had zich uit de korte vlecht bevrijd en viel in zijn ogen toen hij naar beneden tuurde. Ongeduldig duwde hij het weg toen hij zich weer omdraaide, waarbij hij onbewust vegen bloed op zijn voorhoofd en zijn zongebleekte haren smeerde. In combinatie met zijn brede schouders en zijn strenge gezicht gaven die hem, terwijl hij zijn buit zo overzag, een onopzettelijk woest uiterlijk dat in niets leek op zijn normale bedachtzame voorkomen.