З народнага паданняIНам продкаў кемкасць захавалаШмат весцяў дзіўных з быўшых год,Хоць гэтых весці ўжо нямалаЎ няпамяць кінуў сам народ. Усё ж яшчэ штось засталосяУнукам з прадзедаў жыцця... Няхай жа гэтыя калоссіМінуць скаранне небыцця!Няхай той час, што згінуць мусіўУ беспрасветнай векаў мгле,Для беспрыпыннай БеларусіХоць толькі ў песні ажыве. Збіраць пачнем зярно к зярняці,Былое ў думках ускрашаць,Каб быт на новы лад пачаціІ сеўбу новую пачаць. Пачнём дакапывацца саміРазгадкі нашых крыўд і бед,Што леглі цёмнымі лясаміНа нашай долі з даўных лет. Пачнём някратаны паданніСачыць пад бацькаўскай страхой,Шукаць ад рання і да рання,А толькі хай шукае свой. IIНад быстрым Днепрам, дзе сягонняСтаяць Магілева муры,Драмала пушча ў сотні гоняў,Змагала громы і віхры. На дрэва дрэва нагінала,Адно к другому прыгняла,Сукі з сукамі паспляталаІ з ветрам гутарку вяла. Ваўкоў, дзікоў, ласёў, мядзведзяўБыла там днёўка і начлегУ летні час, і ў галаледдзе,І ў зімавы глыбокі снег. Людзей не знаў лес гэты хмурны,Зайздросна сцежкі свае крыў,Адно сваім дном Днепра бурныЗ вясны да восені ўдаль плыў. А з пушчы вырваўшысь на поле,Шумеў і грозны слаў праклён,Што не даваў яму лес волі -Давіў галлём з усіх старон. У гэтай пушчы з перадвекаў -Што так драмала ўдоўж і ўшыр, -Сялібу меў сабе Машэка,Разбойнік страшны на ўвесь мір. IIIДаўней не зналі так марнеці,Як мы марнеем з году ў год,Асілкаў шмат было на свеце,Быў шмат дужэйшы наш народ.
Асілкам гэтакім ад родуМашэка быў ў сваёй радні, -Дзіцём нясці ўжо мог калоду,Якой трох сталых - не маглі. Але хоць сілу меў такую, -Нікому крыўды не рабіў, -Натуру меў ён залатую,Як бы ягнём, патульны быў. Чаму ён так змяніўся з часам,Што да разбойства давяло,І да крыві людской стаў ласым,Сваё пакінуўшы сяло?Ці дома хлеба меў замала,Ці крыўду вызнаў ад каго,Ці мо прастору не ставала,І ў пушчы стаў шукаць яго?Ўсё гэта не было прычынай,Але, як вестка падае,Была прычынаю дзяўчына,Машэка згінуў праз яе. IVУ вёсцы той, дзе жыў ён змалку,Дзе пасціў, дзе араў, касіў,На воку дзеўку меў, Натальку,Аб ёй адной ён толькі сніў. Былі з сабою адналеткі,На прызбе рыліся ў зямлі,На сенажаці рвалі кветкі,Ўдагонкі разам часта йшлі. Як толькі ён яе дагоніць,Як пёрка носіць на руках,Смяецца, весела гамоніць,Хоць там дзяўчыну мучыць страх. Калі ўжо сталі падрастаці,К рабоце трэ было ісці,Дык ці то ў полі, ці то ў хацеУмелі той таго найсці. Аб чым з сабой тады ўдваёчкуСнавалі думкі, сеўшы ў рад, -Пытаць аб гэтым трэба ночкуІ за акном вішнёвы сад. Жылі... Дзянькі за днямі гналіТак ад вясны і да вясны. Пасля і самі не спазналі,Як палюбіліся яны.
Книгогид использует cookie-файлы для того, чтобы сделать вашу работу с сайтом ещё более комфортной. Если Вы продолжаете пользоваться нашим сайтом, вы соглашаетесь на применение файлов cookie.
