Читать онлайн «70% вады»
Автор Владимир Ленкевич
Уладзь Лянкевіч
70% вады
2013
Рэдактар Андрэй Хадановіч
Дызайн вокладкі Nick Antipov
Вёрстка Веры Бохан
Мастак Уладзімір Грамовіч
Карэктар Алена Пятровіч
lit-bel. org
папяровы матылёк [♪]
(з Сулеймана Дыяманкі)
няхай ён выйшаў з маіх нататак і табе даспадобы надта
нават калі так — то гэта не мой верш, а папяровы матылёк
ён ляціць каля ці па-над барханам, поўным кахання, сярод пустыні
манеры пісьмовых манеўраў ёсць тым, чым яны ёсць
па меры таго як атрамант сцякае з паперы ў прорву
водар словаў сцірае тое, чым яны ёсць
нібы далікатная кветка, што, няўмела махаючы пялёсткамі, узляцела
папяровы матылёк пракладае дарогу ад гарызонту
да свайго роднага нябеснага цела
ён носіць на скуры ўласных крылаў маўклівую татушку
такую ж хацелі б і птушкі лёгкіх паводзінаў, сваякі таму што
калодзеж адзінокіх грудзей не чакае дождж у адзін і той жа дзень
калі клёкат вады — клёк адновіць усё
ачысціць акіянскі пясок, трысцё і салёную сумесь сліны й слёз
каб зрабіць крок у несмяротнасць
папяровы матылёк заплаціў аброк уласным жыццём
няхай ён выйшаў з маіх нататак і табе даспадобы надта
нават калі так — то гэта не мой верш
ён стаў нечым такім неадчэпным
што навідавоку, але не заўжды дарэчы
адбіткам унутры янтару, вобраз якога аўтару падарыў майстра стары
каб утапічныя фразы адразу праціналі
мёртвыя вуглы, звужаючы іх паціху, каб
кожная вайна аднойчы знікла на дне пацыфіка
няхай ён выйшаў з маіх нататак і табе даспадобы надта
нават калі так — то гэта не мой верш, а папяровы матылёк
*
Paul Verlaine
плач у сэрцы маім
знаёмыя словы круцяцца пад нагамі,
як маленькі сабачка, што хоча пагуляцца
здаецца, што ў гэтым свеце рухаюцца толькі мошкі,
а ўсё астатняе застыгла ў чаканні
я спрабую заглушыць цішыню, уключаючы музыку гучней і гучней
безвынікова
тады я спрабую змагацца з цішынёй часам і хуткасцю
я ўключаю спачатку павольныя песні, потым хутчэйшыя, і яшчэ хутчэй
яшчэ хутчэй
а цішыня — больш шчыльная, больш працяглая
яшчэ пусцейшая
каб прыцішыць яе — мыю валасы, а потым доўга расчэсваю іх
мокры
марна
каб заглушыць цішыню,
я разглядаю мапу ваколіцаў горада, дзе цяпер жыву
каб заглушыць цішыню,
я спрабаваў напівацца, а потым наядаўся шакаладу
я спрабаваў заляпіць цішыні рот, вывучаючы іншыя мовы
я спрабаваў заторкнуць ёй рот, уключыўшы ўсё святло ў кватэры,
нібыта я не адзін тут
маўляў, можа, пойдзеш прагуляешся, ты ж бачыш, я не адзін
не павялася, халера
я спрабаваў вырваць ёй язык — удалося, але яна, трасца,
як пачала мычаць
давялося прышыць назад
я адціскаўся і разглядаў крошкі, маленькія нітачкі
