Алесь Разанаў
ВАСТРЫЁ СТРАЛЫ
Версэты, паэтычныя мініяцюры
Падрыхтаванае на падставе: Алесь Разанаў, Вастрыё стралы. Версэты, паэтыч. мініяцюры, — Мінск: Мастацкая літаратура, 1988. — 159 с.
ISBN 5-340-00061-3
Copyright © 2015 by Kamunikat. org
БЯЗМЕЖЖА
Палову жыцця падаюся ў свет, палову — варочаюся са свету,
палову жыцця пішу на дарозе свае імёны,
палову — закрэсліваю напісанае,
палову жыцця расту ад зямлі, палову — расту з зямлёю:
i ўсё менш ува мне мяне, i ўсё больш бязмежжа.
ПЯРЭЧАННЕ
Яшчэ здольны балець,
яшчэ здольны пакутаваць,
яшчэ здольны памерці,
я разбіваю душу i рукі аб камяні i сцены, якія мяне абступаюць.
Я парываюся з мінулага ў сёння, з бяспекі ў свабоду.
Але мы твая абарона,— пярэчаць мне камяні i сцены,— мы тваё вонкавае цела,
мы ратуем цябе ад спёкі i сцюжы, ад агню i вады, ад кулі i шаблі,
бо ты яшчэ не здольны не балець,
бо ты яшчэ не здольны не пакутаваць,
бо ты яшчэ не здольны не памерці.
НАВОБМАЦАК
Мы рухаемся навобмацак.
Калі настае дзень — мы заўважаем, што нам светла,
калі настае ноч — заўважаем, што цёмна,
калі адхіляемся з дарогі, калі забягаем наперад альбо калі адстаём — тады непазбежна вяртаемся на ранейшае месца.
Мы рухаемся з адной цяперашнасці ў другую i як сваю долю прымаем тое, што ёсць.
Наша дарога праходзіць праз нашы сэрцы,
кожны наш крок — гэта крок за небакрай,
i ў кожным нашым імгненні змяшчаецца ўвесь час.
ШЫЛЬДАЧКІ
На дрэвах — шыльдачкі.
На ix напісана, колькі якому дрэву гадоў, як яно называецца, якая яго таўшчыня i вышыня.
Людзі праходзяць міма дрэў, не заўважаючы ix, — яны чытаюць шыльдачкі...
A сведчанні дрэў так i застаюцца непачутыя,
a пісьмёны дрэў так i застаюцца непрачытаныя.
У КРУЗЕ
Свет бязмоўна дапытваецца ў мяне, куды я іду.
Але хіба я ведаю сваю канчатковую мэту? Я толькі спраўджваю тое, на што здатны, што вымагае ад мяне жыццё:
засмяглы — п'ю ваду,
галодны — ем хлеб,
зняможаны — адпачываю,
адпачыўшы, імкнуся наперад — i апынаюся на сваіх слядах.
Я ў крузе, дзе слова шукае Слова, а чалавек — Чалавека.
ПТАХ
Вялізны хцівы птах пагойдваецца нада мною. Я ведаю: ён чакае маёй загубы. Тады ён з галодным хрыплым крыкам апусціцца на маё цела i цвёрдай глюгай ударыць мне ў твар.
Я напінаю лук i выпускаю стралу. Страла, не даляцеўшы да птаха, падае долу. Я падбіраю яе i зноў прыладжваю да лука: зараз я паспрабую стрэліць вышэй...
Але на ранейшым месцы птаха ўжо не аказваецца. Нібы нешта надумаўшы, ён пералятае наперад — туды, куды іду я.
Бяскрайні стэп.
I мы двое: я i птах — мой пракаветны вораг.
Ён адзін суправаджае мяне на маёй жыццёвай дарозе.
Дый, урэшце, як бы я ведаў, куды мне ісці, калі б ён час ад часу не залятаў наперад?!.
