Читать онлайн «Карані»

Летні ранак. Паветра яшчэ не нагрэлася; яно густое, хоць ты рэж яго нажом на празрыстыя пласцінкі. У недасяжным высокім небе —глыбокая-глыбокая сінява, там без зямной спешкі і мітусні чырлікалі жаўрукі.

Дарога ад Лаўрэнавага хутара да вёскі Зялёная Даліна пакуль што пуставала. У вёсцы не брахаў ні адзін сабака. Панавала цішыня, поўная мудрай велічы і спакою. Свае цяжкія воды з металёвым, як у разлітой ртуці, адценнем Нёман нёс уздоўж агародаў у Балтыку ўпэўнена, раўнадушна і маніў да сябе, абяцаючы халадок ды асалоду. За рэчкай — не то дзеці на траве грэліся, не то буслы пахаджвалі, не то ляжалі пярэстыя каровы. За імі ў імглістым марыве ледзь зелянеў стручок масалянскай царквы.

На краі вёскі красаваўся двухпавярховы будыначак праўлення калгаса і сельсавета — ладны, бы дача пісьменнікаў у Друскеніках.

— Юрка, частушку пра цябе ўспомніў, паслухай:

Барадаты толькі выскаліў ва ўсмешцы маладыя зубы. Бо радаснае сонца людзям зноў абяцала гарачы пагодлівы дзень, злаваць пры такім надвор'і — грэх.

За абвітымі дзікім вінаградам будынкамі Лаўрэна Маркевіча і за яго садком з каляровымі вуллямі трымцела блакітнай смугой урадлівае поле — раўнюткае, як стол. Там нагвалт цягнулася ўгору і аж млела ад раскошы бацвінне цукровых буракоў — сакавіта-мясістае, пругкае ды густое-густое; можна легчы на яго, і лісты цябе ўтрымаюць. Так яно буяла, што нават цяпер, у палове лета, ужо ледзь не цалкам закрывала вялізны валун каля могілак, ад якога калісьці Лаўрэнаў дзед адлупіў ладны кавалак, вычасаў вялізны крыж ды паставіў сабе на мяжу.

Чаму цукровым буракам не буяць і бацвінню не млець! Прынёманская даліна, як вялізны цэбар, збірала ў сябе з неба жыватворныя прамяні і ўся была напоўненая раскошай трапяткога аднаўлення. А зялёнадалінскія землі выдатныя. Іх добра ўгнаілі. Руплівыя рукі ў час палетак прапалолі.

Пчолы дружна атакавалі магутныя Лаўрэнавы ліпы з разбэрсанай старой буслянкай на сухім версе, напаўняючы дагледжаны, бы палетак з буракамі, дзядзькаў падворак бадзёрым і ўстойлівым гудам, пахамі мёду, перастаялага язміну ды спакоем...

Адным словам, мілы воку райскі куточак, які пышна квітнеў ды наліваўся сокамі. Ён мусіў быць заселены ахайнымі, працавітымі, дасціпнымі людзьмі, якія і самі цалкам зліліся з гэтай шчодрай прыродай. Прыгледзеўшыся да такой маляўнічай ідыліі, чалавек ніколі і не падумаў бы, што менавіта на гэтым кавалку зямлі і ў ап'яняюча, крыштальна чыстую раніцу, калі людзі павінны тварыць толькі дабро, радавацца быццю ды рабіць адны адных яшчэ больш шчаслівымі, плануецца злачынства.