Читать онлайн «Пакахай мяне, калі ласка…»

Пакахай мяне, калі ласка…

Зборнік сучаснай жаночай беларускай прозы

Укладалнікі Барыс Пятровіч, Алесь Пашкевіч

Палюбіце нас…

Вы трымаеце ў руках новую кнігу Бібліятэчкі Саюза беларускіх пісьменнікаў «Кнігарня пісьменніка». Гэтым разам – зборнік сучаснага жаночага апавядання. Прычым сярод аўтараў сяброў СБП няма, апроч хіба Аксаны Спрынчан, якую мы ведаем найперш як паэтэсу. Большасьць твораў цягам апошніх гадоў друкавалася ў часопісе «Дзеяслоў», большасць аўтарак – нядаўнія студэнткі і школьніцы, якія не маюць пакуль сваёй першай кнігі…

Спадзяёмся, чытач паважна ўспрыме шчырыя аўтарскія роздумы і споведзі – ды палюбіць іх.

Наталка Бабiна

Нячэсная кава

Аповед

1.  Нячэсная кава

Адна паперка ўжо адарваная. Холадна, і галіны дрэваў па-брэйгелеўску аддрукоўваюцца на дымнаблакітным небе. Сярэдзіна дня, снежань. Доўгаценевы, каштоўны кожнай хвілінай, памяранцавы ад сонца, што заўжды заходзіць, снежань.

Снежань, і цень ад касцёлу прасцёгся ўздоўж… Удавіца. Я – удавіца. Узяць – і ўдавіцца. Аднак не, не дачакаецеся.

Але што мне рабіць?

Паперка з нумарам адарвалася так, што не бачна, колькі абяцаюць таму псіхолагу.

Як яны адно аднаго выклікаюць на спатканні? Калі маюць што адно аднаму паведаміць? Дзе-калі я сустракаюся з імі на доўгай і вузкай, яшчэ з былых стагоддзяў вуліцы: танклявыя дзяўчаты выгукваюць нешта тонка, тонка, не па-чалавечы, бы касаткі ў марской прасторы, а хлопцы, моцныя і свежыя, адказваюць ім на мове сурдаперакладу, папраўляючы ў вуху дроцікі слыхавога апарата… Хлопцы і дзяўчаты ідуць у краму, ці на прыпынак, ад якога стартуюць у Горад маршруткі, або проста шпацыруюць да касцёла, і вецер абвявае маладыя целы, пазбаўленыя слыху.

Не чуюць воклічу.

Трубнага сігналу маршруткі.

Грукату касцельнага звону.

Што мне рабіць?

А касцёл стаіць, каменны і спакойны, і цень ад снежаньскага сонца, якое заўжды заходзіць, кладзецца праз яблыні саду і таполі парку ўздоўж вуліцы, па якой імчаць у Горад маршруткі.

Мо, і сапраўды, пайсці да іх прыбіральшчыцай, і драіць іхнія ўнітазы, і калідоры, і студні, і атрымліваць 250 тысяч, і супакоіцца?

Калі ты быў жывы… Калі б ты быў жывы… Карані абарваныя па-жывому, і ветраюць, асыпаючы камячкі глебы, і з іх точыцца кроў… Гэта мая частка каранёў. А твая частка, твае карані, абмяклыя, у труне, у чорнай, беспаветранай смерці…

Анастас, разварочваючыся, махнуў мне рукой, і жоўты мікрааўтобусік, пласнуўшы снежаньскай калюжынай, паехаў прэчкі – у Горад.

Гэта з Гораду мы з’ехалі сюды: у Чарнаўчыцы. Да вуліц, што праклаліся па зямлі ў мінулых стагоддзях. Да касцёла. Да брэйгелеўскіх дрэў на тле белага вечнага неба. Да дрэў, на якіх летам свішчуць салаўі.

І ты наладзіў цэлы бізнес: маршруткі, якія курсіруюць, праз калюжыны, з Горада ў Горад.

З Горада – у Здзітаў – у Горад.

З Горада – у Чарнаўчыцы – у Горад.