Читать онлайн «Дзень Святого Патрыка»

Ганна Севярынец

Дзень Святого Патрыка

1

– Такім чынам, Камісія ўхваляе рашэнне аб тым, каб прызнаць яе мёртвай.

Старшыня ледзь чутна паляпаў алоўкам па паперчыне, у такт алоўку загрукалі ножкі крэслаў, зашумела грамада, Камісія разыходзілася па кабінетах.

Марына падышла да старшыні. Яна, безумоўна, ведала, што забіраць паперы трэба будзе праз тыдзень у дэпартаменце канчатковых рашэнняў, але ж непісаны пратакол Камісіі абавязваў эксперта падысці да старшыні. Напэўна, гэта было правільна: абое толькі што здзейснілі забойства, і яно нейкім чынам звязвала іх нібы, саўдзельнікаў.

Шкляная сцяна за спіной старшыні струменіла вечаровым сонцам. Там дыхаў акіян, унізе шамацелі лісцямі пальмы. Па срэбных хвалях імчалі белыя яхты.

Старшыня падаўся насустрач Марыне.

– Разумею вашыя пачуцці, спадарыня Дамейка, але ж вы, як навукоўца, не маглі іначай.

– Не хвалюйцеся, Рычард, я не з чуллівых. Усё добра. Калі мне будзе выдзелена памяшканне, у якім я змагу цяпер яе захоўваць?

– Заўтра, Марына. Заўтра дамо ключы. Дзявяты паверх, левае крыло. Дваццаць пяць стэлажоў па чатыры метры ў вышыню. У дванаццаць разоў болей за палабскую.

– О, дзякуй! Пра гэта няможна было і марыць.

– Мне яна падабалася. Няхай ёй вольна дыхаецца хаця б пасля смерці.

– Добра, заўтра я забяру ключы.

– Так, і пачынайце працэс. Цяпер у вас працы – на гады. Марына паціснула сухую далонь старшыні моўнай Камісіі Міжнароднай Лінгвістычнай Калегіі і пайшла да ліфта.

У гэтым корпусе, новым, трыццаціпавярховым, толькі-толькі адбудаваным для Калегіі, з прасторнымі канферэнц-заламі, архівамі, працоўнымі кабінетамі, лабараторыямі, было надта ж утульна. У тым памяшканні, якое цяпер, пасля рашэння Камісіі, адводзілася ёй і яе, цяпер ужо афіцыйна мёртвай, мове, – дзявяты паверх, левае крыло, дваццаць пяць стэлажоў для кніг і дакументаў, кабінет, пакой для адпачынку – стаяла нават шыкоўная канапа, і Марына дакладна ведала, што на той канапе будзе час ад часу і начаваць. Бо працу сваю яна любіла, а болей любіць не было асабліва каго ці што – ані сям’і, ані дзяцей, ані нават якой коткі. Ідэальны варыянт жанчыны-навукоўцы.

Ліфт спыніўся. Марына выйшла праз хол да акіяна. Так, трэба прагуляцца. Не кожны дзень ты прымаеш такія рашэнні.

Канешне, не Марына, дык нехта іншы – афіцыйнае прызнанне чарговай мёртвай мовай мовы беларускай даўно наспела. Апошні інтэрнэт-рэсурс, які выкарыстоўваў сярод іншых моў і беларускую, скончыў працу дванаццаць год таму, час ад часу нейкія тэксты яшчэ перадрукоўваліся туды-сюды па сеціве, але ж у асноўным дзеля «парагатаць», як называлася гэта на форумах. Напэўна, недзе па свеце яшчэ насіла таго-сяго з апошніх, хто памятаў, дзе пішацца, а дзе не пішацца «у нескладовае». Канешне ж, насіла, яна спадзявалася, што насіла, ды яна і сама вольна і размаўляла, і пісала, і чытала, не ў паўсядзённым жыцці, а толькі па навуковых патрэбах, але сёння МЛК не чакае стагоддзямі: мова выйшла з ужытку – мова павінна памерці. Газет няма, часопісаў няма, справаводства няма, адукацыі няма, апошняя кніжка была надрукавана дваццаць два гады таму і не прадалася зусім – усе пяцьдзясят асобнічкаў зараз чакаюць свайго месца на стэлажах. Канешне, усе пяцьдзясят не паставім, але ж адзін – абавязкова. Апошняя кніжка, пасля якой мова памерла.