Читать онлайн «Узмах крыла»

* * *

Якое шчасце —

Жыць на белым свеце,

Піць водар траў і цішыню бароў,

Твар падстаўляць пад чабаровы вецер

I мець сям'ю, работу і сяброў!

Якое шчасце —

Жыць зусім звычайна:

Браць кнігі з перапоўненых паліц,

I наліваць вадой крынічнай чайнік,

I ў садзе лісце прэлае паліць!

Якое шчасце —

Даланёй сялянскай

Адчуць слухмянасць гэбля і касы

I з нечаканай прадзедаўскай ласкай

Расчулена пагладзіць каласы,

У засені схавацца за адрыну,

Дзе дуб калыша свой зялёны шум,

I сцішанаю песняю адрынуць

I адзіноту, і бетонны сум,

Аднойчы выйсці ў поле на дасвецці,

Каб зразумець —

Да ачышчальных слёз,—

Якое шчасце —

Жыць на белым свеце

Сярод вясёлак, птушак і бяроз!. .

Малітва

Мы здалёку ўбачылі свабоду

I яшчэ не вырваліся з пут...

Божа,

Не дабаў майму народу

Пошасці,

Няпраўды

I пакут.

У чужым нялюдскім землятрусе

Хіба ў нечым мелі мы віну?. .

Божа,

Адвядзі ад Беларусі

Здраду,

Вераломства

I вайну.

Смутнаю парою нелюдзімай,

Калі ўсё наўкол ідзе на злом,

Божа,

Захіні маю Радзіму

Мудрасцю,

Спакоем

I цяплом!

* * *

Вы, хто сягоння на крутой арбіце,

Хто пазаймаў чужыя рубяжы,

Збалелую душу маю вазьміце

I разапніце на сваім крыжы.

Вам хочацца зрабіць яе пакутнай —

Даўно ў мяне пакутная яна.

Няўдзячнасцю людскою, як атрутай,

Скалечана, прапалена да дна.

Навошта ж вам цяпер яна такая? —

Ні славы не дадасць, ні барыша.

Як ранішняя свечка, патухае

Маўклівая, цярплівая душа.

Вам хочацца забіць яе навекі.

Няўжо ў вас мала без яе граху? у

...

На вашым інквізітарскім шляху.

* * *

Маім зацятым крытыкам

Зайздросьце, любыя, зайздросьце,

Што ў гэты невясёлы час

Я прыязджаю толькі ў госці —

I, зразумела, не да вас,—

Што ў мітынговай калатнечы

Я дараванняў не прашу

I маю гонар чалавечы

I незламаную душу,

Што мілай Бацькаўшчыны справа

Дае мне радасць і спакой

(Хаця вам гэта нецікава

У вашай лютасці сляпой).

I не забудзьце, ягамосьці,—

Вам час расплату прынясе:

Ва ўласнай зайздрасці і злосці

Пазахлынаецеся ўсе.

* * *

Адгудуць гады перабудовы

Адляцяць расчараванняў дні.

I калі не скруцяць нам галовы,

Мы яшчэ збяжымся пры агні.

Дружна памаўчым не без прычыны,

Крыўды і абразы праглынём

I ўдыхнём глыбей дымок айчыны,

Што віецца ціха над агнём.

Глуха прашумяць над намі дрэвы,

Крактануць замшэлыя камлі.

Зразумеем мы,

Што памудрэлі,

Толькі вось не ўсіх мы збераглі.

Хоць былі і ў копаці, і ў пыле

I жыццё пашкуматала нас,

Ні сяброўскіх сцежак не забылі,

Ні агонь агульны не пагас.

* * *

На нашай зямлі ад помнікаў цесна,

Цесна ад лозунгаў і трыбун.

Ламаюць,

Мяняюць высокія крэслы

Пад крыкі:

«Грамі!»

«Абвяргай!»

«Патрабуй!»

Столькі напору!

Столькі эмоцый!

Аж падгінаюцца ножкі ў сталоў.

Носяць і носяць,

Колькі ёсць моцы,

Груды

Праектаў,

Дэпеш,

Пастаноў.

Месяць паседжанняў прэснае цеста,

Не прыпыняючыся ні на міг.

Цесна ад сходаў.

Ад мітынгаў цесна.

Цесна ад планаў

I клятваў дурных.

Змоўклі б хаця

Мегафоны і горны

I блаславёны спакой надышоў.

Стала б для думак,

Для працы прасторна,