Аляксей Дудараў
Чорная панна Нясвіжа
Драматычная паэма ў трох частках.
Дзеючыя асобы
Жыгімонт Аўгуст — польскі кароль.
Барбара — магнатка Вялікага княства Літоўскага.
Радзівіл Чорны — нясвіжскі князь, стрыечны брат Барбары.
Радзівіл Руды — ваявода, родны брат Барбары.
Бона Сфорца — польская каралева, маці Жыгімонта Аўгуста.
Мнішак — прыдворны.
Бжэнка.
Чорная Панна.
Частка першая
Смерць
Нясвіж. Лета 1551 года. Палац Радзівілаў.
Уваходзяць князь Радзівіл Чорны, Радзівіл Руды і Мнішак.
Мнішак.
Мяне прыслала каралева Бона
Даведацца, што робіць тут кароль.
Радзівіл Чорны.
Пасля хаўтур сястры ён мне сказаў,
Што хоча нейкі час жыць у Нясвіжы,
Пабыць ля дрэў, што бачылі яе,
I пахадзіць па парку, дзе сцяжынкі
Хаваюць цеплыню яе слядоў.
Вось ужо месяц неўпрыкмет прайшоў,
I боль ва ўсіх суцішыўся, а ён,
Як цень, блукае,
Безупынна плача.
Радзівіл Руды.
Ён п’е віно, а потым горка плача…
Калі ж віно павыцекне слязьмі,
Ён зноўку п’е і зноўку горка плача.
Радзівіл Чорны.
Калі ён слёзы выплача да дна,
Ў Літве не знойдзеш кропелькі віна.
Мнішак.
Скажу па шчырасці: у Кракаве ўсе лічаць,
Што вы знарок трымаеце яго,
I хочаце, каб жыў кароль у княстве,
Каб па Барбары вечна смуткаваў.
Радзівіл Руды.
Не па Барбары, а па каралеве!
Мнішак.
Па каралеве…
Радзівіл Чорны.
Ён мой уладар,
Нашчадак па прамой вялікага Ягайлы,
Што з княства ў Польшчу каралём прыйшоў.
Хоць быў ліцвінам, стаў палякам лепшым.
Радзівіл Руды.
Як караля мы можам затрымаць?
Ён гаспадар Літвы і майго замка…
I муж нашай нябожчыцы-сястры.
Мнішак.
Паўгода Польшча ўжо без караля,
Спачатку ён сядзеў ля ложка хворай,
А потым пахаванне рыхтаваў,
А зараз трызну ладзіць у Нясвіжы.
Бязладдзе ўсюды… Даручыў мне Сойм
Пры вашай дапамозе Жыгімонта
Вярнуць хутчэй у Кракаў на пасад.
Ён каралеву пахаваў… Навошта ж
Праз гэта і краіну ўсю хаваць?
Я буду гаварыць з ім…
Радзівіл Чорны.
Гэта марна.
Ён размаўляе зараз толькі з ёй…
Мнішак.
З кім «з ёй»?
Радзівіл Руды.
З Барбарай! З каралевай…
Мнішак.
Ён, пэўна, звар’яцеў…
Радзівіл Чорны.
Калі сам пан
Ў сваім жыцці кахання слодыч зведаў,
То ведае й чароўны гэты сад.
Хто ў яго трапіў — той ужо вар’ят…
А тут… іх целы разлучыла смерць,
А душы разлучыць ніяк не можа.
Радзівіл Руды.
Вунь ён ідзе… Дзівіцеся.
Мнішак.
Мой Божа!
Адыдзем прэч!
Радзівіл Руды.
Ды ён нас не заўважыць.
Уваходзіць Жыгімонт Аўгуст са свечкай і з чарай віна.
Жыгімонт (гледзячы на свечку). Барб-а-а… Барба… Я ведаю, я ведаю, ты тут… I твая постаць цьмяная мільгае сярод дрэў… не пакідай… не пакідай мяне… Усім на свеце тут кіруе д’ябал… Ці Бог тут пекла нам усім зрабіў… Навошта?! Навошта нас спачатку было злучыць, з’яднаць у адно… так, што я не заўважаў і не адчуваў… не бачыў, дзе ты, а дзе я… У нас былі адны вусны, адны рукі, адзін твар… I гэта ўсё… па-жывому нехта разарваў… разрэзаў… Дзе ты?! Дзе я?! Дзе ты, мая каханая, дзе я, душа мая, забраная мая?. . Ты мёртвая, ды не жывы і я… Душа мая, забраная мая. Сёння па парку бегала маленькая дачка дварэцкага… Бялявае кірпатае дзяўчо… Яна пляскала ў ладкі… і… смяялася… Як званочак… Гэта твой голас, Барба… Ты смяешся над усім светам… Барба-а-а…
